محققان موسسه‌ی جورجیاتک یک کیبورد ابتکاری را طراحی کرده‌اند که می‌تواند با دقت بالا کاربران را با توجه به الگوهای تایپ آنها تشخیص دهد. همچنین، این دستگاه مقاوم در برابر آب و گردوغبار، می‌تواند قدرت خود را با جمع‌اوری الکتریسیته‌ی ساکن موجود در نوک انگشتان کاربران تامین نماید.
پسووردها مدت زمان طولانی است که از داده‌های شخصی و مهم ما محافظت می‌کنند، اما امکان لو رفتن آنها بسیار بالا است. تلفن‌ها و تبلت‌ها برای افزودن یک لایه‌ی امنیتی دیگر، به استفاده از سنسورهای بیومتریک مانند اسکنرهای اثرانگشت و اسکنرهای iris روی آوردند.
اما این بار گروهی از پژوهشگران جورجیاتک به سرپرستی پروفسور ژوآنگ لین‌وانگ رویکرد متفاوتی از تعیین هویت بیومتریک را در پیش گرفته و کیبوردی را طراحی کرده‌اند که می‌تواند کاربران را با استفاده از الگوهای تایپ منحصربفرد آنها مانند مقدار فشار اعمال شده بر روی هر کلید و زمان گذرانده شده میان ضربه‌ها، شناسایی کند.
اغلب کیبوردها بر اساس سوئیچ‌های مکانیکی قرار گرفته در زیر هر کلید عمل می‌کنند که تنها قادر به شناسایی دو وضعیت، فشار داده شده یا فشار نداده شده، هستند. اما کیبورد توسعه یافته توسط گروه وانگ، به شیوه‌ی کاملا متفاوتی ساخته شده است.
این کیبورد هوشمند به جای اتکا به سوئیچ‌ها، بر اساس چهار لایه از غشای شفاف قرار گرفته بر روی هم کار می‌کند. دو لایه‌ی تشکیل شده از اکسید اینیدم قلع به عنوان الکترودها عمل کرده و به وسیله‌ی یک لایه از پلاستیکPET ، جدا می‌شوند. بر روی الکترودها، یک لایه از پلاستیک FEP، به جمع‌اوری بار ساکن موجود در پوست کاربر با هر بار لمس و رها کردن کلیدها مشغول است و به این ترتیب با پدیده‌ی فتوالکتریک به تولید الکتریسیته می‌پردازد.
این ساختار منحصربفرد به کیبورد اجازه‌ی ثبت یک سیگنال الکتریکی پیچیده برای هر ضربه‌ی کلید را می‌دهد: پس از پردازش و تحلیل، سیگنال‌ها الگوهایی را ایجاد می‌کنند که به عنوان یک امضای مجزا برای هر کاربر قابل استفاده است. برای حمایت و پشتیبانی از این ادعا، دانشمندان از ۱۰۴ سوژخ تقاضای چهار بار تایپ کلمه‌ی “touch” را کردند و مشخص شد همین اطلاعات کم موجب شناسایی با دقت تایپیست می‌شود. همراهی پسوردها با این شیوه‌ی جدید شناسایی می‌تواند به ایمنی بیشتر اطلاعات منجر شود.
ساختار لایه‌ای پلاستیکی به این معناست که این کیبورد نه تنها قادر به ثبت ضربات کلید است بلکه می‌تواند الکتریسیته‌ی ساکن موجود در انگشتان را جمع‌اوری و ذخیره کند. البته این ویژگی هنوز در نمونه‌ی آزمایشی فعلی وجود ندارد اما بعدها قرار است بتوان از این انرژی برای تامین قدرت یک فرستنده‌ی بلوتوث استفاده کرد تا کیبورد به شکل وایرلس ساخته شود و یا حتی به وسیله‌ی آن بتوان دستگاه‌های کم مصرف جانبی را شارژ نمود.
درنهایت، فقدان وجود بخش‌های متحرک موجب سادگی تمیز کردن این کیبورد می‌شد. وانگ در این مورد می‌گوید: “حتی با ریختن یک فنجان قهوه بر روی این کیبورد، خللی در عملکرد آن پیش نمیاید. از آنجایی که ساختار آن بر اساس یک ورق پلاستیکی است، مایعات به آن آسیب نمی‌رسانند.”
به دلیل اینکه این کیبورد متکی بر مواد ارزانی است که در صنعت الکترونیک بسیار رایج می‌باشند، وانگ و گروهش اعتقاد دارند دستگاه آنها در هر دو بخش قیمت و دوام دارای رقابت خوبی با دیگر کیبوردهای موجود خواهد بود.
مقاله‌ای از جزئیات این پروژه در ژورنال ACS Nano منتشر شده است.
منبع : gizmag
نظرات کاربران